بسمه تعالی
برنامه ریزی و طراحی عقلایی بدنبال ارمانها و اهدافی بلند و آینده نگر می باشد. امروزه برنامه ریزی سنتی جای خود را به برنامه ریزی فرایندی مجهز به داده های علمی و تجارب موفق داده است. ولی علی رغم این تمهیدات، برنامه ریزی در شکل عقلایی فوق، ظرفیت و توانایی مقابله با تغییرات سریع محیط بیرون را ندارد و به شکست می انجامد. این شرایط موجب رشد این تفکر شد که در برنامه ریزی باید بتوان مطابق با تغییراتی که در جامعه حاصل می شود.، جهت حرکت و مسیر توسعه و رشد حامعه را تغییر داد و روش و رفتار جدیدی را در پیش گرفت. در نهایت و پس از مطالعات و تحقیقات بسیار، این نگرش زمینه ساز ابداع برنامه ریزی استراتژیک یا راهبردی شد. برنامه ریزی راهبردی، فرایند بررسی موقعیت فعلی و مسیر آینده یک کشور، تنظیم اهداف، تدوین استراتژی برای تحقق و اندازه گیری نتایج اهداف بلندمدت کشور و منطقه و انتخاب فعالیتهای لازم برای تحقق آنها در جهت تجهیز منابع سرزمین و وحدت بخشیدن به تلاشهای مدیریتی برای نیل به اهداف و رسالت بلندمدت با توجه به امکانات و محدودیتهای درونی و بیرونی است.
در واقع برنامه ریزی راهبردی یا استراتژیک برای کنترل و دستیابی به اهداف تعین شده در سازمان مدیریت کشور می باشد. بحث آمایش سرزمین که بحث کلان مدیریتی و برنامه ریزی کلان در کشور می باشد، با وجود برنامه ریزیهای راهبردی؛ در تحقق اهداف ترسیم شده در برنامه های فرادست، می توانیم امیدوار باشیم که برنامه ریزیهای راهبردی چراغ راهی برای تحقق و اهداف از پیش تعین شده برای محققین و جستجو گران و آینده سازان جامعه بشری می باشد.
رحیم هاشم پور
دبیر همایش